Şu an garip bir şey oluyor, çünkü birazdan kimliğimin bir kısmını ifşa edebilir ya da gömüp kaçabilirim. Bu yazılar benim geçmişim, bir zamanlar kim olduğum ve muhtemelen bir noktada bazı parçalarımla kim olmaya devam edeceğim. En nihayetinde dökecek duygularım olduğuna inandığım için buraya geldim. Gelirken attığım her adımda yavaş yavaş bu istek kaybolmuş olsa da, 2020 için hedefim olan “#attentionWhoreLifestyle” konusunda yardımcı olabilecek bir şey. Hoş, bu yazının altındaki yazılara bakan birisinin düşüneceği veya en azından bence düşünmesi gereken şey “Bu çocuk Türkçeyi unutmuş” olabilir. Unuttum, maalesef anadilimi unuttum. Sıfır dil bilen adam olarak kendi kendime bir şeyler yapmaya çalışıyorum.
Yine isim vermeden yazmaya devam edeceğim herhalde, bu sayede yıllar sonra baktığımda “acaba kime yazmıştım” diye düşünme şansım olacak. “Ah, yine aynı şeyleri yaşıyorum ve daha önce kimin için yaşadığımı unutmuşum bile” demek rahatlatıcı bir olay sonuçta. Türkçeyi unutmuşum, yine aynı şeyleri yaşıyorum ve buraya duygularımı kusmaya geldim.
“Halülülü…neyse ben onu diyemiyorum.” - Tansu Çiller
02.01.2020