Beynimde üç dil var
Hepsi birbiriyle konuşuyor
Hiçbirini bilmiyorum
Hiçbirini konuşamıyorum
Şimdi. Bakalım: Yeniden depresifim -çok ciddi bir konu değil-, bu noktada artık şaka gibi bir konuya dönmüş durumda. Almanya'da bu konuda pek doktor bulunmuyor. Çok önemli de değil. Ancak komik olan, işimden tiksindiğim için bu durumda olmam. Bundan yaklaşık 13 ay önce benzer bir şekilde hiç içinde olmak istemediğim bir yüksek lisans programında olduğum için benzer bir şeyler yazıp paylaşmamıştım. Şimdi yine aynı durumda bu sefer işimle ilgili bir durumda devam ediyorum. Tiksiniyorum işimden. Çok yaygın bir duygu olduğu iddia ediliyor, kimse işini "sevmiyor" falan diye, ancak işime aşık olmamaktan şikayetçi değilim: Aktif olarak tiksinmekten bahsediyorum.
Beraber çalıştığım insanlar kötü mü? Yoo. Bina falan da iyi? Evet. Ve hatta bana neredeyse hiç kötü davranılmıyor.
Bunlar güzel bir kombinasyon oluşturmalı, ama her nasılsa yapmıyor. Eğer bir şekilde enerjinizi bir şeyler üretmekten alan bir insansanız ve yapmanız gereken şey her gün hakkında pek bilmediğiniz şeyleri tamir etmekse geçmiş olsun.
Veya insanların kullanmadığı araçları geliştirmekse, kolay gelsin.
Veya daha iyisi üstünüz olmayan biri tarafından micromanage edilmişseniz, uu beybi.
Bakalım ne kadar daha dayanabileceğim?
Yaptığı işin hayatındaki en değerli şey olduğu fikri beynine kazınmış arkadaşlarla beraber ne kadar dayanabileceğiz acaba?