Bir ay kadar önce bir yazı yazmaya kalkmıştım. Bir hikaye. Aklıma gelen farklı fikirleri, farklı ruh ve kişilik hallerini (ve belki de gerçekten beynimde harekete geçen farklı kısımları) temsil eden karakterlerin olduğu bir öykü. İlk sayfasından yarım kalmıştı, devam edememiştim. Yine biraz o haldeyim, ama durumumu daha iyi anlıyorum. Zayıflık olabileceğini sandığım şeylerin zayıflık olmadığını, hayatımda olmasını istediğim, isteyebileceğim durumların yoksunluktan kaynaklanmadığını ve bazı şeyleri öyle olması gerektiğini düşündüğümden değil, gerçekten hissettiğim için hissedebildiğimi anladım. En azından buna inandım. Bir eksiklik, bir acı değil, bir şeyleri kapama çabası değil; bir özü olan, arkası dolu bir güzellik. Tam olarak kelimelere dökebilir miyim emin olmasam da, bazı şeyleri daha doğru anladım, kendimi biraz daha tanıdım. Zihnin her şeye alıştığını, kendini iyileştirmeyi daha hızlı öğrendiğini gördüm. Bilemiyorum tabi, verdiğim bazı tepkileri, korkularımı, bunların gerçekliğini, kırmak ve kaybetmek korkusundan söyleyip öğrenemediklerimi, zamana bıraktıklarımı, bunun doğru olup olmadığını bilemiyorum. Korkuyorum. Bazı şeylerden gerçekten, fazla anlamında değil ama gerçek olması anlamında, korkuyorum. Başıma gelen olayların ("yaşadıklarımın", başına gelmek ilginç bir deyim, çok edilgen kılıyor insanı) beni böyle etkilediğini, kendimi her seferinde hatalarımla baş başa bulacağımı zannettiğimi bilmiyordum. Öyle sanıyorum, öyle sanmaya devam ediyorum. Yine de daha sakinim, zihnime etki eden ve çoğunlukla benim etkim dışında olan kısımlar öğrendi bir şekilde yaraları sarmayı, veya artık hissetmemeyi. Bilmiyorum. Hissedebileceğim kadar kötü hissetmiyorum, başıma ne geleceğini bilmiyorum ve ne olacak bilmiyorum.
Göğümde bir güneş var.
Yıldızlar çıkıyor
Ve o, ertesi gün tekrar doğsun istiyorum.
19.07.2020