1:
Çalan gitarın sesi seninki, Tellerden çıkan her nota
Bir ölüm,
Bir özlem
Asitten yazılamamış bir şiir
2:
Bu acıyı bana Tanrılar verdi
Bildiklerini bilmek istedim diye
Gerisini geçirmiyorum, biraz gereksiz buldum
Certainly 2014, Sude falan var. (bir de mavi dolma kalem mürekkebi tabi de)
1:
Boş bir zihin hiçbir şeyi yazmaya elverişli değil
Biliyorum bu biraz çelişkili, biraz da yalan
Belki de o kadar doldu ki içine varamıyorum
Belki de ve söylenen ve söylenemeyen her şey boğuyor beni
Herkesi
Sessiz bir zihin huzur için yarı-uygun, sanat için ölü
Bak yine susuyor
ve
düşüyor
karanlığa
Arka sayfa:
1:
Kayalık karanlığın ışıkları altında parlarken tırmanmak garipçe yaşamış her şeyin sonunu getiriyordu sanki.
2:
Aşk dökülürken göklerden aşağıya
Yıldızlar koşup gelirken
Her şeyin anlamsızlığı çöktü içine
Basit ışıklar sardı dünyayı
Son sözler ve sarılmalar
Bitirdi dünyayı
Bir daha başlamayacağını bilerek
3:
Kelimeler kelebek gibi uçuyordu dudaklardan
Var olduğum ve yok olduğum kelimeler
Dudaklarından
Kaçıyordu gece aklından
Beni sen, seni ben yapan gece
Kaçıyordu,
Yalnızlıktan.
4:
Gökler çöktü üzerine yıldızların
Hepsi direndi, parladı
Ve parladı
Korku da parladı o gece
Ve
Gökler çöktü üzerine yıldızların
Hepsi direndi, tek tek söndü
Hepsi Tek tek söndü
2014
Korku,
Aklıma ilk gelen kelime her zaman bu oluyor
"Korku"
ya da "karanlık"
ve belki de "ölüm".
Ne zaman şiir yazacak olsam:
Karanlık, korku, ölüm.