Korku damarlarında dolaşan sessizlikti. Kırmızı ve parlak bir Kan Ay'ı gibi sessiz, sessiz ve ölümcül. Sessiz ve korkmuş. Olduğu yere çakılmış, nefes alamıyor. Karşısında karanlık ve sokaklarda sadece ay ışığı... Apartmanlar suskun ve karanlık, yanan tek sokak lambası mumları örnek almış. Duruyor ve nefes alamıyor. Karanlık, karanlık çünkü karşısında. Ay parlıyor adamın yüzünde, karanlık ise karşısında. Nefes alan, her saniye ölen bir karanlık. Karanlık ki kanayan, damarlarındaki korku artık sessiz olmayan karanlık. Her kalp atışında boşluğa bir adım daha yaklaşan karanlık. Karanlık bağırmıyordu. Damarlarına tezat, sessizce ağlıyordu. Ay, gözyaşlarına baktı adam karanlığa. Adam dizlerinin üzerine çöktü, bacakları kaybolan bilincini hissedemiyordu artık. Adamın yüzü göğe döndü. Ağzı açıldı, bir şey dedi. Öyle dedi ki karanlık ağlamayı bıraktı bir anlığına, sokağın başında bir ambulans gözüktü, adamın dediği siren sesini bastırıyordu. Adam söylüyor ve Tanrılar kaçıyordu. dam elini kaldırdı ve parmağını bastırdı. Karanlık çöktü, göyaşları kuru. Ambulans durdu. Silahın yankısı ve siren dışında bir şey kalmamıştı. Sessiz kızıl Ay kendisini görmüştü.
2014
Comments