Mutsuzluğa düşmeye neden bu kadar hazırım? Sevdiğim biri var, ulaşamıyorum: Mutsuzum. Sevdiğim yok, mutsuzum. Normal duruyorum, mutsuzum. İnsan gibi keyfim yerinde hissettiğim süre miktarı bir gün ya, sadece bir gün. Her işim bitti, derdim kalmadı, hayatım bağlandı bir yerlere ve ben bir şeyden, belki çok alkolden, belki de her şeye rağmen yetmeyen uykudan yine mutsuzum. Oturup dinlerken kimseyi düşünmediğim şarkılar dinleyip bunları yazmak istiyorum.
Belki sadece ilaçların etkisi geçtiği içindir.
Umarım sadece ilaçların etkisi geçtiği içindir.
18 Ocak, 0.19'da yazdım. Yoğurt'un önünü kapamasın diye yarın paylaşılacak şekilde yayınlayacağım.
Hayırlısı.
0.34 gibi devam etmeye başladım:
Niye anlamıyorum? Sevmeden mi duramıyorum? Üzülmek mi zorundayım? Yine ben niye Rotterdam'ı hatırladım?
Sadece o gecelerden biri herhalde.
1.42:
Okay.
Her zamanki gibi bekleyince geçiyormuş. Arkadaşlarınla konuş, kalk dans et, Çingene müzikleri dinle (Cigani Ljubiat Pesnji) ve geçmesini bekle. Bir şeyler işe yarıyor elbet.
Teşekkürler Selin ve Barcelona Gypsy Klezmer Orchestra.
Mutluluk her yerde.