"... gören ve düşünenler için bunlardan alınacak ibretler vardır."
- Nur Suresi 44. ayet
Yıllar önce yazdığım bir yazıyı, "kara kaplı" defterimin ilk yazısını atmaya karar verdim. Çünkü, yine hayatımda bir anlam kazandı ve yine hatırlanması gerekti ve yine bir isim ve bir kişiye bağlanan duygu yavaşça silinip gidiyor aklımdan.
" İsim. Sadece bir isim. Her seferinde o rolün yerine geçen bir isim... O duyguya bağlanan, o duyguyu çağıran basit bir tek kelime. Özlemi ve sevgiyi özetleyen ve hep (neredeyse) de değişen o kelime. Her zaman bir şekilde beynimde o boşluğu doldurmak için bir şeyler, daha doğrusu neredeyse kişiye bağlı olmayan bir ismi tekrarlayabildiğimi, tekrarladığımı şimdiye kadar nasıl fark etmedim? Belki de fark edip unutmuştum, bilmiyorum, ama ismin sahibini düşünmek yerine sadece adını tekrarlamak neden?"
Eskiden daha da kısa yazıyormuşum.
Gottlob Frege'nın da vaktinde tatlı tatlı anlattığı gibi, anlam (reference) ve mana (sense) farklı şeylerdir. Biri işaretçidir, isim, biri işaret edilenin bizde yarattığı, mana. Ve tabi bir de işaret edilen var, tartışmamızın nesnesi. Bir de bunlar arasındaki çatışma var, isimlere tutunurken beni gerçeklikten kopartan, bir ismi bir insan ve bir his zannettiren. Hem de gerçeklik de aklımdaki hisler de hiçbirine uymuyorken. En azından gerçeklik bana aklımı geri veriyorken.
Bu da geçecek ve gerçeklik ele geçirecek her şeyi.
Mutluyum ve de keyfim yerinde.
Not: Baştaki gönderiyi insanlar için koymak istemiştim, kendime dokunduğunu fark etmem çok geç olmadı.
Comments