Çok yazasım gelmiyor. Annem, babam linki bilince hiç yazasım gelmiyor da.
Unutmaya çalışacağım.
Çok yazasım gelmiyor. Yoğun duygular yaşamadıkça aklıma yazacak bir şey gelmiyor gibi. Her zamanki hâl devam ediyor, işim de yazı yazmak olmadığı için "pratik yapmalısın Oğulcan, hep yazmalısın" gibi bir durum yok. Yazmıyorum. Yazmıyor olmak biraz batıyor, ama yazmıyorum.
Bunu niye yazıyorum? Yazmak istediğim için. 10-20 günlük kuraklık biraz azalsın diye.
Yazmak istediğim şeyler aklıma geliyor aslında ama hep bir iki cümle halinde kalıyorlar. Dürüst mü olsam artık ya? Çok zarar verecek gibi hissediyorum dürüstlük. Bindiğim dalı kesiyormuşum gibi, geleceğime hasar verecekmişim gibi. Plancı mı oldum? Plancı oldum.
Dürüst olmak zormuş. Yazıp yazıp sildim.
Deneyelim biraz:
Yazdıklarımı okumanı istiyorum. Aslında, yakın bir zamana kadar aklımda olan bir fikir bile değildi. Okumadığını söylediğinden beri bir daha bakacağını düşünmemiştim. Lafını koyduğun zamandan beri bakmamış bile olabilirsin yani hatta. Bilemem. Kanıtlayamam. İnanabilirim. Umabilirim. Arada aklına düştükçe "ne yazdı bu yine acaba" dediğini umabilirim. Hoş, bunu dediğini bile pek umamıyorum ki. Her şey sanki ümitsizlikler ve belirsizliklerle kaplanmış bir karanlığın altında ya da sadece gerçeği görüyorum. Katıksız bir umarsızlık içerisinde sadece basit bir merakla bakıyorsun diye düşünüyorum, ama insanlar umursamadıklarında bakmazlar ki. Biraz daha bak lütfen. O kadarı da güzel. Diyeceklerim bu kadar değil, ama nasıl devam edeceğim konusunda da aklımı toparlayamıyorum. Bir şeyleri yazdım sildim yine. Ben sana söylerim belki bir gün, sen de öyle bir şey yokmuş gibi yaparsın. Yaşar gideriz. Olmayan şeylere inanıyorumdur belki de, her şeyin altını kaza kaza anlam aramaktan yorulmuşumdur. Hoş, artık o kadar da aramıyorum bile.
Son bir şey daha deyip gideyim, Umarım Tomris olmak biraz hoşuna gidiyordur Aysel. Çünkü şikayet etsem de sana yazmayı seviyorum. Kendine iyi bak!