Şikayetimi devam ettiremedim. Kendi ellerimle kendimi soktuğum yerlerden çıkaramadığım için; çıkmadığım için; çıkmayı denemediğim için bile kimseye ağlayacak değilim. Fakat, yoruldum. Yorucu çünkü. Biraz romantikleştirip, güzelleyip "Her sonu güzel şey yorucudur aslında" falan demek isterdim, ama değil. Güzel falan değil şu an. Beklemek, anlamaya çalışmak güzel değil. "İşim gücüm var, dikkatim dağılıyor" diye de şikayet edecek değilim, her zaman işim var, her zaman dikkatim dağınık. Şikayetim, yaşananın kendinden. Kendinde gelen bir yorgunluk. Devam edecek miyim? Muhtemelen. Edebildiğim kadar. Bunu yazdım diye yine erkenden batıracak mıyım diye korktum mu? Evet. Gerçek olur mu? Ben ve gelecek gösterir. Haykırasım var mı bazı şeyleri? Artık pek yok. Sadece yorgunluğumu sunasım var duyanlara.(Okuyan kimse) "Bu çocuk, adam, herif bu tarihte yorgundu." Artık yorgun olmayacak elbet zaman geçtiğinde. Bu açıdan bakınca edebiyat tam bir vakit hırsızlığı aslında, "bir şey hissettim, okuyun; ben artık bunu hissetmiyor olabilirim, ben artık yaşamıyor olabilirim; ama okuyun" tabi bu yazarın acısıyla alakalı sanırım; geri kalan insanlar için önemli olan kendinde buldukları. Bu yazılarda kimse kendinden bir şey bulmayacak. Bulanlara da teşekkürler. Bir Attention Whore'dan Geriye Kalanlar No Bilmem Kaç
Yazarken çalıyordu: Aysel Git Başımdan - Bağzıları