1:

Koşuyorum, arkama bakmadan rüzgarın yüzümü temizlemesini beklemeden. Ne kadarını kurutabilir ki? Ne kadarı geçebilir? Ne bekliyordum? Neydi ki hayalim? Koşuyorum, nefesim tükeniyor, koşuyorum. Rüzgar artıyor, koşuyorum. Yol bitmiyor, bitecek ama bitmeyecekmiş gibi .Ölüm gelmiyor, neden gelmiyor? Yetmez mi artık, son yetmez mi? Hiçbiri, her şeyi yetmez mi? Birsin artık. Birazcık huzur, bir gülüş, küçücük bir gülüş. Tek bir nefes. Hepsi uzak, her şey uzak. YAKIN ve UZAK. Ölmek. YAKIN ve UZAK. Hayat! Her yerde ve uzak. Acı, içimde ve içimden.

Bitmez, bitmiyor, bitmeyecek ta ki ben bitene kadar ölene kadar. Ölüm gelmeyecek, ben gitmeyeceğim ta ki o gelene kadar. Neden? Yine neden?

2:

Bu sefer. Bu sefer ne oldu?

Bilinmez.

Bilinir ama bilinmez.

Gözler kaçar, ruhlar gider, geriye sadece yalnızlık kalır. Hayatın içindeki ölümün ruhu, bitmez tükenmez göçüşler.

Ölüm.

Hayat.

Tekrar ölüm.

Mutluluk.

Hüzün.

Tekrar hüzün.

Ve tekrar hüzün.

Asla bitmeyecek, asla gelemeyecek. Sadece koşacağım, bitene kadar koşacağım.

~2013