Galaksi:
Çocuk eğildi, yerdeki galaksiyi eline aldı. Annesi çocuğa kızarcasına bakarken çocuk elindeki parlak şeyi inceliyordu: Bir elma boyutunda, parlak, sarmal kolları var. Ortası parmağını içine çekiyor gibiydi ve eliyle orayı dürttü. Eli acıyınca yerden bulduğu küçük bir dal parçasıyla dürtmeye başladı, annesiyse artık iyice sinirleniyordu, "bırak onu aldığın yere" falan. Dal parçası kızardı, kızardı parladı, bir yandan da parçalanıyordu ve galaksi de iyice ısınmaya başlamıştı, çocuk korkmaya başladı ve galaksiyi elinden yavaşça atıp annesinin yanına koştu.
Galaksi yerden alındığı için mutluydu. Büyüdüğü ağaçtan düştüğünden beri yalnızlık çekiyordu. Ve biraz ilgi fena olmazdı. Yavaşça yukarı çekildi ve gıdıklandı, bazı galaksilerin gıdıklandığını ağaç ona söylemişti ama o, ilk defa gıdıklanıyordu, ortasında bir parmak ve resmen kahkaha atıyordu, ama sonra o korkunç dev şeyler dürttü o yaratık. Canı yanan galaksi yalnızlığı yeniden göze alarak sinirini gösterdi...
Yaratık korktu ve galaksiyi bıraktı. Canı artık yanmıyordu, ama keşke yine birisi gıdıklasaydı onu.
2:
Son yedi yılı beraber geçirmemizin dalgalarında sürüklenen bir sürü peynir gemisi elbette lafla yürüdü. Çünkü onlar böyle yaparlar. Sonsuz göllerde dalgasız sörf hobilerini rokforlu bir güneşle paylaşırlar. Fareler böyledir işte! Yoksa tabii ki bu son veda, ayrılık falan filan ama kim kalıcı ki zaten? Bu arada teşekkürler, "kalıcı"nın türemiş olduğunu fark ettim. Daha az ego, daha çok dürüst alçak gönüllülük. Sevgilerle, Oğulcan
2014