Hayatında duyduğu tek şey çınlamaydı. Tiz. İnce bir tel gibi keskin, ince bir tel gibi yüksek ve alçak... Yüksek ve alçak... Yüksek ve alçak. İndi. Çıktı. Durmadı. Bir EEG'deki düz yeşil çizgiydi. Tabi yeşilin ne olduğunu bilecek gözleri açık olsaydı. Çınladı. Çınladı. Durmadı, çınladı. Siyah tabanda görünmez çizgiler. Uzaklaştı ve geri geldi. Yapmayın. Parmaklarım olamaz... Onlarla yazıyorum!
Bitecek.
Her şey birazdan bi... HAYIR BU SEFER DEĞİL. Gidecek. O ÇINLAMA YOK OLACAK DEFOLACAK HAYATIMDAN Ölecek çınlama. Bitecek. BU İŞKENCE BİTECEK.
2013 falan herhalde, bu nasıl yazı, buraya geçirirken canım yandı.